Szkoła Psychoterapii DDA - od syndromu do źródła jest całościowym i wysoko specjalistycznym szkoleniem zawodowym.

Celem Szkoły jest wszechstronne przygotowanie do samodzielnego i profesjonalnego uprawiania psychoterapii w myśl podejścia integracyjnego twórczo łączącego dorobek istniejących szkół psychoterapeutycznych, na użytek osobistej praktyki w pracy z osobami dotkniętymi skutkami dziecięcej tramy relacyjnej związanej z wzrastaniem w rodzinie dysfunkcjonalnej (syndrom DDA/DDD).

Powstanie Szkoły Psychoterapii DDA

Szkoła (zarówno koncepcja, jak i program edukacyjny) powstała w wyniku wieloletniego doświadczenia w pracy terapeutycznej specjalistów Stowarzyszenia Od-Do. Bazuje na autorskiej metodzie terapii stworzonej przez Annę Seweryńską, teoriach psychologicznych i psychoneurologicznych mających zastosowanie w psychoterapii. Jej program uwzględnia refleksje i wnioski, do których doszli psychoterapeuci przez wiele lat pracujący z dorosłymi dziećmi alkoholików /dorosłymi dziećmi z rodzin dysfunkcjonalnych, czyli DDA i DDD. Reprezentuje specyficzne rozumienie zjawiska syndromu DDA, jak i metody skutecznego prowadzenia psychoterapii. Cały ten dorobek zrodził potrzebę stworzenia pierwszej w Polsce Profesjonalnej Szkoły Psychoterapii DDA, nastawionej na podniesienie kwalifikacji specjalistów, którzy pracują z osobami z doświadczeniem traumy relacyjnej.

Specyfika Szkoły Psychoterapii DDA

Prezentowana przez Szkołę koncepcja rozumienia zjawiska DDA i pracy z tym syndromem odróżnia się znacząco od powszechnie znanych – opartych na 12 krokach – rozwiązań stosowanych przez ruch AA. Odwołuje się do doświadczenia (także już wczesnodziecięcej) traumy relacyjnej. Rozumienie doświadczenia klientów opiera na rozumieniu procesu tworzenia mechanizmów obronnych, które pozwoliły przetrwać stan zagrożenia bezpieczeństwa w relacji z matką/ojcem/opiekunem. Sensu i skuteczności tej koncepcji doświadczyło do tej pory (dane na rok 2018) około 600 adeptów Stowarzyszenia Od-Do, z których wielu poleciło ją swoim bliskim – rodzinom i przyjaciołom zmagającym się z podobnymi problemami.

Sednem stosowanej i nauczanej przez nas metody jest podejście integracyjne, zakładające łączenie nie tylko metod zaczerpniętych z wiodących obecnie modalności/orientracji terapeutycznych – terapii psychodynamicznej, behawioralno-poznawczej, humanistycznej czy systemowej, ale również metod specyficznie nakierowanych na redukcję objawów – symptomów złego samopoczucia. Wychodzimy z założenia, że całościowy charakter problemów, z jakimi zmagają się osoby z syndromem DDA/DDD, wymaga od psychoterapeuty umiejętności właściwego doboru i zastosowania zarówno narzędzi diagnostycznych, jak i metod interwencji. Mogą one zostać zaczerpnięte z różnych orientacji psychoterapeutycznych, ale także oparte na interdyscyplinarnych teoriach rozwoju człowieka (np. teorii poliwagalnej), a także wynikać z wiedzy pedagogicznej. Nasza wieloletnia praca z DDA/DDD doprowadziła do stworzenia szczególnego rodzaju metody integrującej teorie i techniki pracy psychoterapeutycznej dopasowanej do specyficznych potrzeb pacjentów/klientów DDA/DDD. Uzupełniona autorskimi metodami i technikami pracy, dała rezultat w postaci „Programu terapeutycznego dla DDA/DDD”.

Ważnym elementem nauki w Szkole Terapii DDA jest zdobywanie umiejętności łączenia pracy w grupie z pracą indywidualną oraz umiejętności wykorzystywania form treningu i warsztatu na korzyść procesu terapeutycznego. Studenci uczą się prowadzenia grupy terapeutycznej tak, aby terapia grupowa dawała ich późniejszym Klientom możliwość doświadczenia akceptacji i wsparcia ze strony rówieśników. Grupa jest polem przepracowania traum relacyjnych i przejścia „wtórnej socjalizacji” opartej na konstruktywnych doświadczeniach wyrażania swych uczuć, potrzeb i stawiania własnych granic. Umożliwia odzyskanie i wzmocnienie poczucia sprawczości i wartości. Spotkania grupy terapeutycznej odbywają się równolegle ze spotkaniami indywidualnymi. Studenci zdobywają także umiejętność prowadzenia owych indywidualnych procesów terapeutycznych, w trakcie których Klienci mogą doświadczyć korekcyjnie działającej relacji z terapeutą jako „dobrym rodzicem” – życzliwym, zainteresowanym i dającym przestrzeń na doświadczanie zarówno sukcesów, jak problemów i porażek. Uczą się także współpracy w zespole, w grupie psychoterapeutów.